Dat moet ik toch eens afleren, alle macht uit handen geven. Typisch telefoongesprek, tikje ingedikt:
(J) - Met J.
(Ik) - Goeiemiddag J, ik ben op zoek naar H.
(J) - Die verwacht ik eigenlijk elk moment thuis.
(Ik) - Oh, dan bel ik zo wel even terug.
(J) - Ja, of zal ik vragen of H zelf even terug belt?
(Ik) - Dat is ook prima.
(J) - Tot wanneer kan ze bellen?
(Ik) - Dat maakt niet zoveel uit. Ik ben de hele avond thuis en waarschijnlijk tot een uur of elf wakker.
Fout nummer 1: Nu kan ik dus gaan zitten wachten tot H eens een keer zin heeft om mij te bellen. Fout nummer 2: Ik veroordeel mezelf er tot overmaat van ramp toe om 7 uur lang te gaan zitten wachten tot die telefoon gaat. En na 23 uur kan ik niet alsnog zelf bellen. Leuke kwaliteit hoor, ruimtegevend. Maar soms perk ik daar mijn eigen ruimte wel erg mee in. En ik heb zelf ook veel ruimte nodig. Gaat mijn ruimte dan per definitie ten koste van die van de ander en vice versa? Ik wil geloven van niet. Volgens mij is er ruimte genoeg voor iedereen. Laat ik beginnen met mezelf de ruimte te geven voor een herkansing. Ik ga morgen gelijk bellen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten