Niks 1, 2, 3, rust. Het was meer van 1, 2, pats, boem! De rust kwam later dan nodig, dus het lichaam eiste de rust voortijdig op. Ziek. Ik had wel vaker een snotterdagje, maar dat paste altijd precies tussen de werkdagen in. Nu heb ik wat afspraken moeten afzeggen omdat ik echt niet kon werken. En dat viel me zwaar. Maar het was wel nodig en het gaf ook eigenlijk niets. Het heeft me geen klanten gekost en ook geen vriendschappen.
Wat mijn werkdrukte grens betreft heb ik nu kunnen ervaren dat het niet zozeer mijn lichaam als eerste aan de bel trekt, maar mijn geest. In de vorm van vergeetachtigheid en ontembare drukte in de bovenkamer. Hetzelfde spelletje, maar ik ben geloof ik in het volgende level beland. Met een verse voorraad nieuwe levens!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten